Ostatnie pożegnanie. [17] ON

ON

Było mi bardzo ciężko, kiedy wróciłem do domu i uświadomiłem sobie, że straciłem jedną z osób, które były dla mnie naprawdę ważne. Straciłem Elysę i nie wiedziałem, co dzięki temu osiągnąłem. Bardzo mnie to przybiło, ale na szczęście Toma nie było w domu, kiedy wróciłam, więc spokojnie przeszedłem do swojego pokoju i zająłem umysł tym, co zawsze wychodziło mi najlepiej i pomagało właśnie takich trudnych dla mnie chwilach. Zająłem się pisaniem.

Otworzyłem swój notatnik, z którym przeżyłem paręnaście ładnych lat. Był ze mną od zawsze, odkąd zacząłem interesować się muzyką i pisaniem tekstów piosenek. Były w niej wszystkie teksty, które kiedykolwiek stworzyłem. Zabierałem go ze sobą w każdą podróż, bo przecież nie wiadomo, kiedy najdzie mnie ochota na pisanie i kiedy przyjdzie mi do głowy jakiś tekst, który stanie się wielkim hitem. W tym momencie jeszcze nie miałem konkretnego pomysłu, więc zacząłem przeglądać notatnik od początku. Czarna okładka była już lekko zniszczona, ponieważ zeszyt służył mi jakieś dziesięć lub dwanaście lat. Kartki były zapisane czarnym lub niebieskim atramentem, czasem ołówkiem. Było tam mnóstwo skreśleń, bo na samym początku wszystkie swoje teksty uważałem za beznadziejne. Ale wiele z nich ujrzało światło dzienne i do dzisiaj fani Tokio Hotel za nimi szaleją na naszych występach.

Na którejś początkowej stronie natrafiłem na tekst piosenki ,,Wir sterben niemals aus” i lekki uśmiech wpłynął mi na usta. Ile to lat temu pisałem ten tekst? Ileż zmieniło się od tamtego czasu? 

Wtedy nie wiedziałem, kim tak naprawdę jestem i nie wiedziałem, co chciałbym robić w życiu. Miałem tylko marzenia o wielkiej karierze muzyka i o swoim zespole, który tworzyłbym razem z Tomem. Wielcy bracia – Tom i Bill Kaulitz. Bliźniacy, którzy osiągnęli wszystko, o czym tak bardzo marzyli. 

I co miałem teraz z tego? Ile z tego, co chciałem, stało się rzeczywistością?

Wtedy, jako nastolatek, nie wiedziałem, co będę robić teraz. Malowałem włosy, oczy i paznokcie, bo tak wtedy się czułem – byłem dzięki temu rozpoznawalny, ale robiłem to, bo tego pragnąłem. Chciałem się malować, by wyrazić siebie. Pisałem smutne teksty, bo w głębi serca czułem wielkie cierpienie. Nawet nie wiem teraz, dlaczego było mi wtedy tak smutno. Jednak chyba nastolatkowie tak właśnie mają. W pewnym momencie każdy człowiek czuje jakieś przygnębienie, nawet z błahego powodu, a później zamienia je w coś naprawdę dużego, żeby na koniec dojść do wniosku, że nie wie, dlaczego właściwie się smuci i tak naprawdę nie ma żadnego powodu, żeby był chociaż przygnębiony, a co dopiero mówić o depresji i bezbrzeżnym smutku.

W porównaniu z tym, co czułem w tej chwili, te wspomnienia sprzed dziesięciu lat mogłyby sprawiać, że bym się uśmiechał. 

Mimo, iż wtedy moje życie było ciężkie, ponieważ mieliśmy tyle samo fanów, co wrogów, miło wspominam te czasy. Miałem problemy, ale poradziłem sobie z nimi. Osiągnąłem to wszystko, co zamierzyłem sobie, kiedy byłem piętnastolatkiem z głową pełną pomysłów. Znalazłem dwóch chłopaków, którzy razem ze mną i Tomem mieli takie same marzenia. Gustav i Georg byli – i nadal są – moimi najlepszymi przyjaciółmi i dziękuję Bogu za to, że znaleźli się w życiu moim i Toma. Od tylu lat są wierni Tokio Hotel i mimo, iż już nie jesteśmy tak sławni, oni wciąż dzielnie przy nas trwają i tym sposobem stali się również członkami naszej rodziny. Nie poznałem nigdy w życiu równie wspaniałych osób, co oni.

No… może oprócz Elysy.

Westchnąłem głośno i przekręciłem kilka kartek wprzód. Tym razem natrafiłem na ,,Darkside of the Sun” i po raz kolejny uśmiechnąłem się do siebie. Wszyscy nie mogli mi się nigdy nadziwić, że miałem aż tyle pomysłów na piosenki i że aż tyle z nich stawało się hitami list przebojów. Ja sam nie wiedziałem, jak to się dzieje, że piosenki, które – moim zdaniem – były to bani, trafiały na szczyt, a te, które uwielbiałem i uważałem, że są niezłe, niewielu tylko się podobało. 

Gustav zawsze mi tłumaczył, że ludzi nie sposób jest zrozumieć i powinienem cieszyć się z tego, co mamy, a nie doszukiwać się tego, co tak naprawdę nie ma większego znaczenia. Czasami fani zadawali nam pytania o to, jaka jest nasza ulubiona piosenka i wiele razy zdarzało się tak, że kiedy odpowiadaliśmy tytułem jakiegoś mało znanego utworu i mało lubianego, byli zdziwieni i doszukiwali się nie wiadomo jakiej teorii. Poszedłem więc za radą Gustava i przestałem analizować. Po prostu cieszyłem się z najmniejszych sukcesów, jakiejkolwiek piosenki i cieszyłem się, że osiągnęła szczyt.

Przeszedłem prawie do końca notatnika i stwierdziłem, że będę musiał kupić sobie nowy. 

Tym razem natrafiłem na ,,What if”. Zupełnie świeży kawałek. Napisałem go niedawno i byłem z niego naprawdę dumny. Odkąd zaświtała mi w głowie pierwsza linijka tekstu, wiedziałem, że ten utwór stanie się singlem nowej płyty. 

Nagle mnie oświeciło.

Sięgnąłem po długopis leżący na biurku i zacząłem pisać… 

- Hej, Bill! Jesteś?! – usłyszałem głos Toma, który wydzierał się wniebogłosy. – Halo?!

- Jestem u siebie! – odkrzyknąłem. Chwilę później usłyszałem kroki na schodach. Schowałem notatnik do szuflady, ponieważ na razie nie chciałem pokazywać Tomowi, co stworzyłem. Byłby zły, gdybym nagle przedstawił mu mój szalony pomysł. 

- Co się tak chowasz? – zapytał, wchodząc do mojego pokoju.

- Wcale się nie chowam – odrzekłem, zasuwając szufladę. – Próbowałem coś napisać.

- I jak? Udało się? 

- Chyba tak. Ale jeszcze muszę się nad czymś zastanowić.

- Mam nadzieję, że nic nie chcesz zmieniać, bo w przyszłym tygodniu musimy dać wszystkie nagrania, żeby ruszyć z produkcją płyt. – Spojrzałem na niego i liczyłem na to, że jednak nie zauważy błysku w moim oku. – Nie… nawet nie mów…

- Ale co? – udałem zdziwienie.

- Cholera, Bill! Nie możesz w ostatniej chwili zmieniać całej płyty, bo nagle wpadł ci do głowy pomysł na jakąś piosenkę! – Tom był zły. Widziałem to, ale i tak miałem nadzieję, że się zgodzi. – Nie ma mowy! Wszystko jest dopięte na ostatni guzik!

- Wstrzymajmy się jeszcze dwa tygodnie! – poprosiłem, wstając i patrząc mu w oczy. – Mam coś dobrego! Zobaczysz, że nie pożałujesz!

- Zdajesz sobie sprawę, że przez twoje pomysły już nikt nie zechce wydać żadnej z naszych płyt?! Z tą już było wiele problemów, bo najpierw nie podobały ci się twoje własne teksty, później muzyka do nich, a na końcu cały krążek!

- Tym razem będzie inaczej, Tom – nalegałem. Czułem, że to, co mam, będzie czymś, co zaskoczy wszystkich i sprawi, że ja sam poczuję się lepiej.

- Nie, Bill. To jest moje ostatnie słowo. Nic nie będziemy zmieniać na tej płycie. Nie chcę znowu czekać nie wiadomo ile na coś, co i tak ci się później nie spodoba. 

Westchnąłem ciężko, bo wiedziałem, że nic więcej nie wskóram. Miałem przeczucie, że Tom i tak się nie zgodzi, ale wolałem spróbować. 

- Bill, posłuchaj mnie – odezwał się mój brat. – Coś się stało, widzę to w twoich oczach. Ale nie możesz pozwolić, żeby twoje problemy wpływały na cały zespół. Ile to razy już zmieniałeś koncepcję płyty? Dziesięć, piętnaście? Minęło już tyle lat, odkąd nic nie wydaliśmy. Teraz, mając już wszystkie piosenki, które chcemy opublikować, możemy wrócić na scenę. Możemy ruszyć znowu w trasę i poczuć się jak kiedyś. Nie chcesz tego?

- Chcę, ale… - zamilkłem. 

- Ale co? Co się stało? – Tom usiadł na moim łóżku, a ja odwróciłem się do niego na obrotowym krześle. 

Nie mogłem już dłużej milczeć. Opowiedziałem mu wszystko. O tym, że Elysa ostatnio jakoś unikała kontaktu ze mną, chociaż sama mówiła, że wszystko między nami w porządku. O tym, że Caroline jest strasznie o nią zazdrosna. O tym, że jestem na Elysę trochę zły, bo częściej spotyka się z nim, niż ze mną. O tym, że Caroline poprosiła mnie, żebym zerwał z przyjaciółką kontakt. I wreszcie o tym, że zrobiłem to, co chciała i nie czuję się z tym najlepiej, bo wiem, że straciłem najlepszą przyjaciółkę. 

Tom na początku nie powiedział nic.

Potem wstał z łóżka, przeszedł się po moim pokoju i wreszcie podszedł do mnie, żeby mnie przytulić. I właśnie wtedy poczułem, że właśnie tego mi było trzeba. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz Tom okazał mi tak wiele uczucia, a brakowało mi tego tak bardzo, że kiedy odwzajemniłem jego uścisk, zacząłem płakać. Płakałem tak długo, aż nie miałem siły na nic. Tom odsunął się wreszcie ode mnie i kazał mi się położyć na łóżku, a sam usiadł koło mnie.

- Nie wiem, co tak naprawdę czujesz do Caroline – odezwał się cicho. – Jednak, jeśli zależy ci na niej do tego stopnia, że poświęcasz swoją przyjaźń z Elysą dla tej dziewczyny, to mam nadzieję, iż jest tego warta.

Bliźniak wstał, lekko się do mnie uśmiechnął i wyszedł z pokoju, zamykając drzwi i zostawiając mnie samego ze wszystkimi myślami. 

Nie wiedziałem, czy Caroline jest warta takiego poświęcenia. Przecież sama mi mówiła, że nie wie, czy oddałaby za mnie życie, gdyby była na miejscu Elysy. A ona się nie zawahała. Ale czy zrobiła to specjalnie? Bo chciała w zamian czegoś ode mnie? Chciała, żebym rozstał się z Caroline po to, żeby z nią stworzyć związek? 

Kompletnie nie wiedziałem, co mam myśleć. Otarłem łzy wierzchem dłoni i przykryłem się kocem. Byłem naprawdę zmęczony dzisiejszym dniem. Tak zmęczony, że nie przejmowałem się wiadomościami, które cały dzień otrzymywałem od Caroline. Oczywiście pytała, czy załatwiłem sprawę i kiedy możemy się zobaczyć. Nie wiedziałem, czemu tak bardzo jej się spieszyło.

Miałem nadzieję, że uda mi się ją wreszcie uszczęśliwić, a to z kolei pozwoli mi utwierdzić się w przekonaniu, czy jestem dla niej tak ważny, że może wreszcie powie mi, czy tak naprawdę mnie kocha. Sam już nie wiedziałem, co do niej czuję, lecz im dłużej nad tym myślałem, tym bardziej mocniej wierzyłem w to, że Caroline jest dziewczyną, z którą chciałbym związać się na długo. Poświęciłem dla niej dużo, więc tak powinno być. Liczyłem więc na to, że ona - chociaż w małym stopniu - czuje to samo do mnie.

Chciałem się o tym przekonać jak najszybciej.