Ostatnie pożegnanie. [9] ON

ON

Po ostatniej rozmowie z Elysą, kiedy to powiedziała mi, że mimo jej wyznania, wszystko między nami jest w porządku, czułem się jednocześnie trochę lepiej i gorzej. Lepiej, ponieważ nie obwiniałem się o ten wypadek i mogłem nadal patrzeć jej w oczy podczas rozmów, a gorzej, bo widziałem jak bardzo jej zachowanie się zmieniło. Nigdy nie zauważałem dystansu, który by nas dzielił, a teraz niespodziewanie się pojawił. Widziałem, że stara się mnie unikać, jednak wszelkie próby rozmowy z nią nie przynosiły niczego nowego, bo zapewniała mnie, że wszystko jest w najlepszym porządku, a ja nie muszę się o nic martwić. Ciągle biłem się z myślami, bo nie wiedziałem, co chciała w ten sposób osiągnąć, a nie mogłem z nią porozmawiać, gdyż ona przez cały czas unikała rozmowy ze mną. Ba, nawet unikała momentów, gdzie moglibyśmy zostać sami. Nie widziałem jej nigdy takiej, zawsze starała się wyjaśniać sprawy do końca, a teraz… cóż, teraz była dziwna i jakby… niedostępna. 

Byłem przez to zły, ponieważ z Tomem spędzała dużo więcej czasu niż ze mną. Widziałem, że rozmawiają ze sobą wesoło, z nim nawet spędzała czas, a ze mną jakby tego unikała za wszelką cenę. Już jakiś czas temu zauważyłem, że Elysa zaprzyjaźniła się z nową dziewczyną Toma – Shermine, którą ja też bardzo lubiłem, ponieważ była naprawdę miła,  w przeciwieństwie do niektórych jego przyjaciółek. Ale bolało mnie, że Elysa ciągle unika ze mną kontaktu. Kiedy już nie mogłem wytrzymać, zapytałem o to Toma. Miałem nadzieję, że może chociaż on wie coś, czego ja nie mogę zrozumieć.

- Tom, muszę ci zadać pytanie – powiedziałem, kiedy jechaliśmy moim autem do studia, gdzie mieliśmy się spotkać z resztą zespołu. Pracowaliśmy nad nową płytą i miałem nadzieję, że niedługo uda nam się wszystko doprowadzić do końca. 

- Jasne, o co chodzi? – Mój brat wyglądał naprawdę dobrze odkąd zaczął spotykać się z Shermine. Był taki sam, jak dawniej – wesoły, z mnóstwem pomysłów i pełen energii. Tego mi naprawdę u niego brakowało. Cieszyłem się, że znalazł sobie dziewczynę, która tak go odmieniła.

- Pamiętasz, że rozmawiałem z Elysą o naszej przyjaźni i o tym, że nie powinno się między nami nic zmienić, prawda? – Brunet przytaknął na znak, że rozumie. – Ona powiedziała mi, że między nami wszystko jest okej, nadal jesteśmy przyjaciółmi, a jej wyznanie niczego między nami nie zmienia. – Znowu przytaknął. – Jednak ja czuję, że coś się jednak zmieniło, coś jest nie tak. I to bardzo. 

- Co takiego? – zapytał, a ja się szczerze ucieszyłem w myślach, bo już jakiś czas nie rozmawiałem z Tomem w taki sposób. Częściej się ostatnio kłóciliśmy niż rozmawialiśmy, więc byłem szczęśliwy, że teraz słucha mnie bardzo uważnie, a nawet wykazuje chęć niesienia pomocy. 

- Ona mnie po prostu unika. Widzę, jak się między nami wszystko popsuło. Kiedyś mogliśmy rozmawiać godzinami o głupstwach, chodziliśmy razem na zakupy, bo Caroline tego nie lubi, nawet do fryzjera mogłem z nią chodzić. Teraz jakby wszystko się zmieniło. Kiedy chcę z nią porozmawiać o byle czym, ona nagle wychodzi z pokoju pod pretekstem, że musi do łazienki. Odkąd wyszła ze szpitala nie było chwili, żebyśmy zostali sami chociaż na chwilę. Jest chłodna i utrzymuje między nami dystans, którego nigdy wcześniej nie było – powiedziałem i kątem oka spostrzegłem, że Tom mi się przygląda. Ucieszyłem się, bo dał mi tym samym znak, że mnie słucha i jest gotów mi pomóc. To z kolei oznaczało, że odzyskałem brata. – Rozumiem, że nie chce ingerować w mój związek z Caroline, ale przecież jesteśmy nadal przyjaciółmi, sama przecież tak powiedziała, kiedy rozmawialiśmy w szpitalu. Sama powiedziała, że nic się między nami nie zmieni, a przecież zmieniło się tak dużo.

- No tak… zauważyłem, że trochę zaczęła cię unikać – powiedział Tom, gdy skończyłem swój monolog. Było mi lżej, kiedy to wszystko z siebie wyrzuciłem. Miałem też nadzieję, że Tom pomoże mi zrozumieć zachowanie osoby, która przecież tak dużo dla mnie znaczy.

- Ale dlaczego? Z tobą rozmawia normalnie, zachowuje się przy tobie tak, jak kiedyś. Wiem, że od samego początku lepiej dogadywała się z tobą, ale dlaczego teraz z tobą może rozmawiać normalnie, a na mnie prawie wcale nie patrzy? Mówiła ci coś na ten temat? Wiesz coś, czego ja nie wiem?

Tom zastanawiał się dłuższą chwilę i już straciłem nadzieję, że cokolwiek powie, kiedy on się odezwał:

- Nie pytałem jej bezpośrednio, o co może jej chodzić, bo tak naprawdę niewiele zauważyłem. Tylko tyle, że trochę cię unika. Jednak wspominała mi kilka dni temu, że już nie radzi sobie z zachowaniem obojętności wobec ciebie, więc postara się odsunąć jak najdalej, żebyś nie czuł się źle w jej towarzystwie. 

- Słucham?! – Byłem w prawdziwym szoku. – Jak to?! Tyle czasu jej to nie przeszkadzało, a teraz nagle zaczęło?! 

- Kobiety są dziwne, przecież sam wiesz – odpowiedział spokojnie Tom, jakby nie zauważając, że się zdenerwowałem. – Myślę, że Elysa nie chce czuć się jak piąte koło u wozu. Jest bardzo dumną kobietą i nie lubi odnosić porażek, więc uważam, że takie unikanie ciebie i ograniczanie z tobą kontaktu jest jej obroną na porażkę, którą poniosła, kiedy powiedziałeś jej, że wolisz Caroline od niej.

- Porażka? – powtórzyłem. – Przecież nigdy nie dawała mi znaku, że chciałaby stworzyć ze mną związek.

- A czy widziałeś kiedykolwiek, żeby kobieta walczyła o mężczyznę? 

- W sumie nawet nie wiem…

- Nie widziałeś – odpowiedział za mnie. – Elysa nie chce, żebyś myślał o niej jak o kimś, kto chce zniszczyć twój związek. Myślę, że to bardzo duże poświęcenie z jej strony i nie warto przeszkadzać jej w tym oddalaniu się od ciebie, jeżeli naprawdę chcesz być z Caroline.

- A nasza przyjaźń? Nic dla niej nie znaczy? – oburzyłem się.

- Uważam, że to jest właśnie akt przyjaźni, który ta dziewczyna chce ci okazać. Pokazuje ci, że twoje szczęście jest dla niej ważniejsze niż jej. 

- Wiesz więcej niż mi mówisz, Tom. Widzę to – powiedziałem, bo widziałem, że coś jeszcze przede mną ukrywa. Bliźniaka nie da mu się tak łatwo oszukać i Tom doskonale to wiedział.

- W porządku – westchnął. – Powiem ci. – Milczał przez chwilę, po czym westchnął po raz kolejny i kiedy już myślałem, że niczego więcej się od niego nie dowiem, zaczął znowu: - Elysa rozmawiała ze mną jakiś czas temu. Powiedziała, że cieszy się z twojego szczęścia i nigdy tak naprawdę nie chciała mówić ci o swoich uczuciach, bo czekała, aż ty dasz jej jakiś znak. I kiedy już myślała, że coś może z tego będzie, że może uda jej się zdobyć twoje zainteresowanie, pojawiła się Caroline i wszystko przepadło. A po tym, kiedy przyznałeś się, że chcesz stworzyć z nią związek, postanowiła, że się od ciebie odsunie, żeby nie przeszkadzać.

- Co?! Przeszkadzać?! – przerwałem mu. Byłem w wielkim szoku. Nie wiedziałem, co mam powiedzieć i byłem tak zdezorientowany, że zjechałem na pobocze, ponieważ nie byłem pewien, czy po tym, co jeszcze usłyszę od Toma, zdołam utrzymać panowanie nad kierownicą.

- Nie powtarzaj po mnie każdego słowa – jęknął Tom. Posłałem mu przepraszające spojrzenie i pozwoliłem kontynuować. – A później zdarzył się ten wypadek. Elysa nie myślała, że w ogóle uda jej się przeżyć po tym, jak została postrzelona i postawiła wszystko na jedną kartę. Nie myślała wtedy, kiedy leżała półprzytomna na ulicy. Odważyła się wtedy powiedzieć ci, co tak naprawdę do ciebie czuje i miała nadzieję, że się nie obudzi, a tym samym skończą się jej problemy i jednocześnie pozwoli ci być szczęśliwym z Caroline. 

Nie wierzyłem własnym uszom. Nie wiedziałem nawet, co mam myśleć i po prostu siedziałem w fotelu i próbowałem ogarnąć rozumem to, co usłyszałem, ale wciąż nie mogło to do mnie dotrzeć. Kiedy już chciałem poprosić Toma o to, aby powtórzył mi to wszystko, ten przerwał moje rozmyślania.

- Bill, jesteś moim bratem, ale muszę powiedzieć ci, że jesteś naprawdę głupi.

Nie wiedziałem kompletnie, o co mu chodzi, nawet się nie odezwałem. Spojrzałem na niego jak na idiotę.

- Jak mogłeś tego nie zauważyć? – zapytał, a ja szczerze nie wiedziałem, co mam powiedzieć. Zabrakło mi języka w gębie. – Postaw się na jej miejscu, Bill. Jak zareagowałbyś jakby to ona znalazła sobie jakiegoś faceta, a ciebie odstawiła na drugi plan? Też nie byłoby to dla ciebie łatwe, gdyby twoja przyjaciółka znalazła sobie kogoś, z kim chciałaby spędzać życie, a ciebie odstawiłaby na drugi plan. Pomyśl, Bill. Jak byłoby tobie łatwiej? 

Spróbowałem się uspokoić po tym, co usłyszałem od Toma, ale wciąż nie mogło do mnie dotrzeć to, co do mnie mówił. Elysa chciała odsunąć się w cień, bo nie chciała wtrącać się w mój związek z Caroline i dlatego poświęciła na to naszą przyjaźń? To było tak niedorzeczne, że musiałem to zaakceptować. W końcu przecież Tom mówił prawdę, nie okłamałby mnie, a do tego on miał teraz lepszy kontakt z Elysą niż ja. 

- Masz rację – powiedziałem w końcu, a Tom się tylko uśmiechnął. – Pewnie zrobiłbym tak samo jak ona. 

- Jesteście do siebie bardzo podobni, Bill – odpowiedział, a  ja w głębi duszy przyznałem mu rację.

Ostatnie pożegnanie. [8] ONA

ONA

Nigdy nie lubiłam chodzić do klubów. Zawsze uważałam, że słabo tańczę i nie warto, bym pojawiała się w miejscach, gdzie trzeba tańczyć, a mnóstwo ludzi albo patrzy na ciebie z obojętnością, albo nawet w myślach cicho się z ciebie śmieje. Nie chodziłam nigdy do klubów również ze względu na to, że nie miałam za bardzo z kim, ponieważ nie przepadałam za moimi koleżankami, kolegów miałam tylko takich, z którymi fajnie było pogadać, ale nie wyjść gdzieś na miasto, żeby się zabawić bez żadnych zobowiązań. Dlatego też, zwykle siedziałam w domu albo z książką, albo z dobrym filmem lub po prostu zagłębiałam się w pracy, chociaż bywało czasem tak, że robiłam to tylko dlatego, żeby nie przyznać się przed samą sobą, że byłam po prostu nudziarą, która zostanie starą panną i będzie miała stado kotów pod swoją opieką. Tak też siebie widziałam za parę lat.

Moje podejście trochę się zmieniło odkąd poznałam czterech sławnych mężczyzn z niemieckiego zespołu. Nie chodzi nawet o to, że zaczęłam inaczej patrzeć na życie, ale po prostu zaczęłam czerpać z niego więcej. Najpierw miałam mnóstwo wątpliwości co do naszej znajomości, jednak kiedy oni przychodzili coraz częściej do mojej restauracji i coraz częściej zamienialiśmy ze sobą parę zdań, a później zaczęliśmy się spotykać prywatnie od czasu do czasu, zrozumiałam, że nie warto całych dni spędzać w domu, bo życie przez to ucieka. 

I właśnie też przez to, dałam się namówić na wyjście do klubu z Tomem i Billem. Gustav musiał zająć się swoją córką, a Georg był umówiony na kolację ze swoją obecną dziewczyną. Nie za bardzo chciałam w ogóle gdziekolwiek z nimi wychodzić, jednak dałam się namówić, tłumacząc sobie, że i tak ciągle siedzę w domu, a odrobina rozrywki mi się przyda. Ucieszyłam się, że nie idziemy sami, bo Tom zabiera również swoją znajomą, którą miałam poznać na miejscu. Szczerze mówiąc, nie chciałam iść do klubu tylko z nimi, choć na pewno czułabym się z nimi bardzo bezpiecznie. 

Tego dnia, kiedy się umówiliśmy miałam wolne od pracy. Tydzień wcześniej byłam na zakupach, bo okazało się, że nie miałam żadnych ubrań na takie wyjście. Od rana myślałam o tym, jak to będzie, a w mojej głowie krążyło mnóstwo negatywnych scenariuszy: to, że nie będzie mi się podobało, że muzyka będzie do kitu, że będę musiała bawić się sama, bo chłopaki będą rozchwytywani, a ja, jak kopciuszek, będę stała w kącie, bo będę najbrzydszą dziewczyną w klubie. Do ostatniego momentu zastanawiałam się czy w ogóle iść, czy nie powiedzieć Billowi, że jednak muszę zostać w domu, bo źle się czuję lub mam dużo pracy. Ale chyba chęć spędzenia czasu z mężczyzną, który mi się podobał wzięła górę nad tym, jak będę wyglądać. Powtarzałam sobie w myślach, że jeśli nie będę się zbyt dobrze bawić to albo zmienię klub, albo po prostu wrócę do domu pod pretekstem złego samopoczucia.

Gdy nadeszła pora, abym zaczęła przygotowania do wyjścia już czułam, że się spóźnię. Źle obliczyłam czas i wszystko musiałam robić w biegu. Założyłam przygotowane wcześniej ubrania, które kupiłam – krótkie dżinsowe szorty, białą bokserkę i koszulę w czarno-czerwoną kratę. Do tego założyłam białe trampki. Zdecydowałam, że torebka nie będzie mi potrzebna, bo wezmę jedynie telefon i kilka drobnych, które włożę do kieszeni szortów. Włosy rozpuściłam i spięłam małą klamerką, żeby nie wchodziły mi w oczy, a makijaż zrobiłam lekki, aby wyglądał na naturalny. Nie chciałam się stroić, ale wyglądać na luzie. 

Byłam gotowa dwie minuty przed tym, kiedy rozdzwonił się mój telefon, a w słuchawce usłyszałam głos Billa, że mogę wychodzić z domu, bo oni już na mnie czekają. I faktycznie – samochód stał przy mojej furtce. 

Kiedy stanęłam przed nimi wyglądali na zadowolonych. Tom przedstawił mi Shermine – wysoką brunetkę o brązowych oczach i ładnym, szczerym uśmiechu. Wsiedliśmy razem do auta, a po wskazaniu adresu przez Toma, ruszyliśmy. 

Rozmawialiśmy całą drogę o tym, gdzie pójdziemy. Shermine znała się na tym najlepiej, a przynajmniej takie miałam wrażenie, kiedy z zapałem opowiadała o miejscach, które powinniśmy dzisiaj odwiedzić. Przyznałam się im szczerze, że nigdy nie przepadałam za wychodzeniem do klubów i nie znam się na tym, więc będę musiała im zaufać.

- Nie martw się – powiedziała Shermine. – Będziemy się wszyscy świetnie bawić! A jeśli nie to zmienimy lokal albo wrócimy do domu. – Wydawała się być taka wyluzowana, że powoli i mnie się to udzielało oraz wpłynęło na to, że powoli również ja zaczęłam myśleć bardziej pozytywnie. Miałam nadzieję, że ten wieczór będzie udany.

Dotarliśmy na miejsce już piętnaście minut później i moim oczom ukazała się długa ulica wypełniona ludźmi, którzy w krótkich kolejkach ustawiali się w wejściu do przeróżnego rodzaju klubów.

- Ta ulica nazywana jest klubową, ponieważ jest tutaj ponad pięćdziesiąt dyskotek. Wszystkie są otwarte codziennie i codziennie jest tutaj mnóstwo osób – wyjaśniła mi Shermine.

- Często tutaj przychodzisz? – zapytałam, kiedy jeszcze siedzieliśmy w aucie.

- Od czasu do czasu – uśmiechnęła się szeroko. – Odkąd spotykam się z Tomem, staram się wyciągać go tutaj raz na jakiś czas. Wiem jednak, że ma bardzo dużo pracy związanej z zespołem, ale rozumiem to i przychodzę tutaj również z koleżankami, kiedy on nie może. 

- Wolę kiedy przychodzimy tutaj razem – dodał Tom na co wszyscy się zaśmialiśmy.

- Będziemy tak siedzieć czy idziemy? – ponaglił nas Bill. 

Na początek wstąpiliśmy do kilku klubów na parę drinków, które pozwoliły mi się odrobinę rozluźnić. Nie wiem dlaczego, ale byłam bardzo spięta, jednak miałam nadzieję, że będę się dobrze bawić w towarzystwie Toma, Shermine i Billa. Po krótkim czasie Shermine zaproponowała, żebyśmy przenieśli się do kolejnego miejsca, aby odrobinę potańczyć. Miałam ogromną nadzieję, że nie zrobię z siebie błazna i nie będę miała się czego wstydzić następnego dnia.

Muzyka w klubie była głośna, ale nie tak, żeby przeszkadzała. Jak dla mnie, była idealna do tańca. Shermine od razu porwała Toma na parkiet, a ja z Billem patrzyliśmy jak świetnie się bawią.

- Chcesz się jeszcze czegoś napić? – zapytał mnie blondyn próbując przekrzyczeć muzykę. Trochę się rozczarowałam, bo w mojej wyobraźni widziałam obrazy, gdzie ja i Bill tańczymy tak jak Tom z Shermine i bawimy się równie dobrze jak oni.

- Chyba najpierw pójdę do łazienki – odpowiedziałam za to i nie czekając na jego reakcję ruszyłam w stronę toalety. Nie chciało mi się pić, ale poprzednie drinki zrobiły swoje oraz musiałam zobaczyć jak wyglądam.

Po załatwieniu potrzeby spojrzałam w lustro i – ku mojemu szczęściu – wyglądałam całkiem nieźle. Makijaż mi się nie rozmazał, włosy upięłam tak, że nie mogły wyglądać źle, więc tylko umyłam ręce i wyszłam z łazienki od razu szukając wzrokiem Billa. Kiedy tylko go zobaczyłam w moje serce wbiła się mała, kłująca igiełka. Tańczył z jakąś wysoką blondynką w krótkiej spódniczce i wyglądało na to, że świetnie się bawił. Ona mówiła mu coś na ucho, a on się śmiał. Zabolało mnie to, lecz postanowiłam sobie, że nie będę pokazywać, jak bardzo mi się podoba. Przynajmniej nie dzisiaj. Ten wieczór miał być mój i nie miałam zamiaru przejmować się nieodwzajemnionym uczuciem przyjaciela. Podeszłam więc do baru i zamówiłam wódkę z colą, żeby nie stać tam jak idiotka. 

- Jesteś tutaj sama? – zapytał barman. 

- Z przyjaciółmi – odpowiedziałam, zabierając od niego napój. 

- Uciekli ci? – uśmiechnął się do mnie. 

- Niestety tak – odparłam, również się uśmiechając. – Czasem tak w życiu bywa.

Chciał coś odpowiedzieć, ale ktoś go poprosił o drinka, więc już nic nie powiedział, a ja odwróciłam się plecami do baru i próbowałam znaleźć moich przyjaciół. Tom i Shermine nadal się bawili na środku sali, a kiedy dziewczyna spostrzegła moje spojrzenie, pomachała mi wesoło, a ja odpowiedziałam jej uśmiechem. Potem próbowałam znaleźć Billa, lecz nie mogłam go nigdzie dostrzec. Dotarło do mnie, że to nie był tak naprawdę mój wieczór, nie był to też mój tydzień, miesiąc, ani rok. Wiedziałam, że przyjście tutaj tak właśnie się skończy. Wszyscy będą się świetnie bawić, a ja ciągle będę myśleć o mężczyźnie, który tak naprawdę nigdy na mnie nie spojrzy inaczej jak na przyjaciółkę i będę przez to cierpieć. 

- Tutaj jesteś! – usłyszałam za plecami, a moje serce momentalnie podskoczyło do góry na dźwięk tego głosu. Odwróciłam się i ujrzałam uśmiechniętą twarz Billa.

- A gdzie mam być? – odpowiedziałam pytaniem i próbowałam zapomnieć o tym, co wcześniej siedziało w mojej głowie.

- Szukałem cię i myślałem, że sobie poszłaś. – Kiedy mówił do mnie, nachylał się do mojego ucha tak, że czułam zapach jego perfum, wymieszany z alkoholem i papierosami.

- Szczerze mówiąc, nawet nie wiem jak mam stąd wrócić do domu.

- A chcesz już wracać? – spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

- Skądże! Bawię się świetnie! – Miałam nadzieję, że mówiłam bardziej wiarygodnie niż myślałam.

W tej samej chwili poczułam, że ktoś mnie łapie za dłoń, a kiedy się odwróciłam, zobaczyłam wysokiego bruneta z szerokim uśmiechem i przyjaznymi oczami.

- Zatańczysz? – zapytał, a ja zupełnie nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Nie chciałam patrzeć w stronę Billa, chciałam, żeby poczuł to samo, co ja, kiedy on bawił się z tamtą dziewczyną. Zupełnie nie myślałam, kiedy szłam za tym facetem i dałam się prowadzić w tańcu. Miałam wielką nadzieję, że przyjaciel patrzył na mnie teraz tak, jak ja patrzyłam na niego, kiedy on bawił się z tamtą dziewczyną. – Jak masz na imię? – zapytał brunet z uśmiechem, przerywając moje rozmyślania.

- Elysa. A ty? – Nie potrafiłam nie odwzajemnić uśmiechu, bo był naprawdę przystojny.

- Jestem Victor. Ten facet przyszedł z tobą? – jego mina trochę zrzedła, ale starał się ciągle uśmiechać.

- Ach… tak. To mój przyjaciel – odrzekłam, a jego uśmiech stał się szerszy.

Rozmawialiśmy w trakcie tańca o tym, co w życiu robimy. Dowiedziałam się, że Victor jest studentem prawa i jesteśmy w tym samym wieku. Był bardzo szczery i otwarty, wzbudził we mnie zaufanie i dobrze czułam się w jego towarzystwie. Nie myślałam o Billu albo chociaż starałam się tego nie robić, ponieważ dobrze wiedziałam, że on tylko będzie się cieszył z tego, że ja dobrze się bawię. Trochę już go znałam i nawet nie miałam nadziei na to, że może kiedyś mielibyśmy szansę stworzyć związek oparty nie na przyjaźni, a na prawdziwym uczuciu. 

Cała noc minęła mi tak szybko, że nawet nie zorientowałam się kiedy. W pewnym momencie poczułam wibracje mojego telefonu, a gdy sięgnęłam do kieszeni zobaczyłam, że dostałam wiadomość od Shermine, która pisała mi, że Bill jest już w takim stanie, iż musimy wracać do domu. Było już parę minut po 4:00.

- Już uciekasz? – zapytał mnie Victor, kiedy siedzieliśmy na jednej z kanap, niedaleko baru.

- Tak, już się zbieram. Bardzo miło było cię poznać. Może kiedyś jeszcze się spotkamy – powiedziałam i udałam się w stronę wyjścia.

- Poczekaj, odprowadzę cię – usłyszałam. – Nie chciałbym, żebyś sama wychodziła o tej porze. To fajne miejsce, ale nie wiadomo, co się może stać samotnej dziewczynie.

Zgodziłam się i razem udaliśmy się na parking samochodowy, gdzie mieliśmy spotkać się z Shermine, Tomem i Billem. Cała trójka stała przy białym Audi, więc kiedy tylko ich zobaczyłam, powiedziałam Victorowi, że dalej poradzę sobie sama. Brunet uśmiechnął się, pocałował mnie w policzek i odszedł, kierując się z powrotem do klubu.

Widok pijanego Billa nie był najprzyjemniejszym. Może nie był cały w wymiocinach, ale widać było, że ledwie trzyma się na nogach, co potwierdzało to, że Tom musiał go podtrzymywać. 

- Uspokój się wreszcie i wsiadaj do środka! – warknął na niego Tom.

W odpowiedzi usłyszałam jakiś bełkot, którego nie zrozumiałam, a Bill zaczął się szarpać, czego efektem był upadek na ziemię. Nie wiedziałam, co mogłabym zrobić, więc podeszłam do niego i pomogłam mu się podnieść. Widziałam, że Tom jest wściekły i już nie za bardzo obchodziło go to, co dzieje się z jego bratem.

- Zostaw go lepiej – usłyszałam od Toma. – Niech sobie tutaj posiedzi i wytrzeźwieje. Może wtedy zmądrzeje.

- Och, Tom – powiedziała Shermine. – Przestań, to twój brat.

- A wcale się tak nie zachowuje – burknął i odpalił papierosa.

Pomogłam Billowi wstać i zebrałam z ziemi jego telefon, klucze i portfel.

- W porządku, Bill? – zapytałam i spojrzałam na jego twarz. Wyglądał naprawdę źle. Miał czerwone oczy i półprzytomne spojrzenie. Tylko pokiwał głową. Pomogłam mu wejść do samochodu i przypięłam go pasami.

- Kto to był? – zapytał, kiedy zapinałam jego pas.

- Co? – Nie wiedziałam, o co mu chodzi.

- Ten facet. Kto to był? – Zerknęłam na niego i ujrzałam wściekłe spojrzenie, jakiego nigdy u niego nie widziałam. – Ten, z którym spędziłaś całą noc.

- Poznałam go dzisiaj. To znajomy.

Nic nie usłyszałam w odpowiedzi. Wyszłam na zewnątrz, aby zobaczyć co z Tomem i Shermine. Oboje stali przy samochodzie i palili papierosy.

- Już się zbieramy – powiedział brunet i zgasił niedopałek. 

Wsiedliśmy do samochodu, Tom siedział za kierownicą, Shermine obok niego, a ja usadowiłam się z tyłu koło Billa. W samochodzie panowała cisza, ponieważ wszyscy byli zmęczeni całonocną zabawą. Odwieźli mnie pod sam dom, gdzie mogłam nareszcie odpocząć.