Ostatnie pożegnanie. [14] ONA

ONA

Spacerowaliśmy po parku, który znajdował się niedaleko domu Kaulitzów. Nie zwracałam jednak na to zbyt dużej uwagi. Dopiero, gdy dotarliśmy na miejsce, przez myśl przeszło mi tylko, że Bill i Tom często zabierają tutaj swoje psy na długie spacery, a ja byłam w tym parku może kilka razy. Victor nie dał mi dłuższego czasu na rozmyślania, ponieważ ani razu nie zapadła między nami krępująca cisza. Ciągle zadawał mi jakieś pytania, na które ja odpowiadałam, po czym przez jakiś czas drążyliśmy dany temat. On dokładał swoje przemyślenia, dzięki temu bardzo miło spędzaliśmy popołudnie na rozmowie.

- Spotykasz się z kimś? – zapytał, a ja tak naprawdę nie wiedziałam, co mogłabym mu powiedzieć. Jeżeli powiedziałabym prawdę, że nie, dałabym mu jakąś nadzieję, ale natomiast gdybym skłamała, czułabym się bardzo źle.

- Nie – zdecydowałam się na szczerość.

- A ten chłopak w klubie, ten z którym wracałaś do domu? – Dopiero po jego słowach przypomniałam sobie, że w do tego klubu poszłam wtedy z Billem, Tomem i Shermine. Przypomniałam sobie także, w jakim stanie był ten pierwszy.

- To Bill. Mój… przyjaciel. – Czułam, że nie ma sensu kłamać.

- Tylko przyjaciel? – zapytał z lekkim uśmiechem. 

- Tak, tylko przyjaciel – odpowiedziałam mu tym samym.

- Jeśli jestem wścibski albo niegrzeczny to mów! Nie chcę cię zniechęcić swoją natarczywością i bezpośredniością. Jesteś bardzo fajną dziewczyną i nie chciałbym wszystkiego zepsuć swoim gadaniem.

Zaśmiałam się, nie wiem dlaczego. Jego szczerość była wspaniała i przyciągała mnie do niego jak magnes. Chciałam móc być z nim szczęśliwą i wtedy byłam, ale jednocześnie czułam, że postępuję źle, bo moje serce wciąż lgnie do Billa, który tak naprawdę ma mnie gdzieś.

- Dlaczego się śmiejesz? – przerwał moje rozmyślania Victor.

- Po prostu jesteś zabawny – uśmiechnęłam się do niego i wyprzedziłam go o kilka kroków. – Nie przeszkadza mi, że jesteś taki rozgadany. Cieszę się, że jesteś wobec mnie szczery – powiedziałam, nie odwracając się w jego stronę. - Bardzo miło z twojej strony, że interesuje cię moja osoba i nie przeszkadza mi, że zadajesz dużo pytań. Gdy powiesz coś, co mi się nie spodoba lub zadasz pytanie, na które nie będę chciała udzielić odpowiedzi, na pewno cię o tym poinformuję.

Dogonił mnie i zobaczyłam jak się pokazuje mi swój piękny uśmiech. Kolejny tego dnia. I to w dodatku taki, w którym mogłabym się zakochać, gdyby nie uśmiech pewnego blondyna o brązowych oczach, który śni mi się po nocach.

Nagle zadzwonił mój telefon. W najmniej odpowiednim momencie. Dzwonił Bill, a ja nie wiedziałam, co zrobić. Jednocześnie cieszyłam się, że do mnie dzwoni, ale też byłam na niego zła, że przypomniał mi o sobie w takiej chwili. Chciałam chociaż przez moment móc o nim zapomnieć. 

- Przepraszam cię, ale muszę odebrać – powiedziałam do Victora, jednocześnie naciskając zieloną słuchawkę. Widziałam tylko jak Victor daje mi znać, że usiądzie na ławce, abym mogła swobodnie rozmawiać. – Tak, Bill?

- Cześć, Elyso! Przeszkadzam ci? – usłyszałam jego wesoły głos i serce od razu zaczęło mi szybciej bić.

- Właściwie tak… Ale mów, o co chodzi. – Miałam nadzieję, że udało mi się powstrzymać drżenie głosu.

- Chciałem zapytać czy nie poszłabyś na spacer ze mną i z Pumbą. Tom gdzieś wyszedł z Shermine, a ja zostałem sam.

Bardzo chciałam iść z nim na spacer! Bardzo! Moje serce rwało się do niego tak mocno, że myślałam, iż wyskoczy mi z piersi. Ale co miałabym zrobić z Victorem? Nie mogłam do końca życia latać za Billem jak głupia nastolatka i za każdym razem gdyby do mnie zadzwonił, pędzić do niego jak na skrzydłach. Nie mogłam tak postępować. Musiałam wziąć się w garść i coś zmienić. Bill uważa mnie za przyjaciółkę, więc ja będę dla niego przyjaciółką. Jeśli w przyszłości on jednak się we mnie zakocha tak, jak ja bym tego chciała, a ja wciąż będę w stanie oszaleć dla niego, tak będzie. Jednak teraz musiałam mu odmówić. Byłoby to strasznie głupie, gdybym spławiła Victora tylko dlatego, że blondyn wychodzi na spacer ze swoim psem.

- Bardzo chętnie poszłabym z wami, ale nie mogę – powiedziałam, mając nadzieję, że zabrzmiało to tak stanowczo, jak w moich myślach. – Przepraszam, Bill.

- W porządku – zaśmiał się. – Nie będziesz przecież rzucać wszystkiego, żebyśmy mogli pójść razem do parku. No nic. W takim razie pójdziemy sami. Przepraszam, że zawracam ci głowę.

- Nic się nie stało. 

- To do zobaczenia, Elyso!

I już się rozłączył. 

Było mi ciężko, ale się udało. Czułam, że postawiłam jeden krok naprzód. Odmówiłam miłości swojego życia. Jednocześnie było mi smutno, ale cieszyłam się, że jednak umiem powiedzieć mu ,,nie". Może jednak będę mogła ułożyć sobie życie z kimś innym? Taką miałam nadzieję.

- Wszystko w porządku? – zapytał Victor, kiedy wracaliśmy do mojego auta. Postanowiliśmy, że odwiozę go do domu.

- Tak, dlaczego pytasz? 

- Po tym telefonie wydajesz się jakaś… smutna? Zamyślona? – szukał słowa. – To były złe wiadomości?

- Och, nie! Skąd! – zaprotestowałam i od razu poczułam się źle. – Nie przejmuj się. Nawet nie wiem, jak mogłabym ci wytłumaczyć, o co chodziło. – Kiedy to powiedziałam, zaśmiałam się. Naprawdę szczerze chciało mi się śmiać z tego telefonu Billa. Chłopak dzwonił, bo nie miał z kim wyjść na spacer z jego psem. Wiedziałam, że Bill jest dziwny, ale do tej pory chyba nie dostrzegałam, jak bardzo. – Wszystko jest w jak najlepszym porządku – powiedziałam i wzięłam go pod ramię. 

Czułam ciepło jego skóry i miękki materiał koszuli. Czułam delikatne pulsowanie mięśni, które mnie uspokajało. Mogłabym spacerować z nim godzinami i nawet milczenie sprawiałoby mi przyjemność. Victor zrobił na mnie świetne wrażenie i nie mogłam się nadziwić, że w tak krótkim czasie mu się to udało. 

- Podobasz mi się, wiesz? – powiedział cicho, kiedy zatrzymaliśmy się przy moim aucie. 

Nie wiedziałam, co mu powiedzieć. Czułam, że cokolwiek bym odrzekła, zepsułoby to tę chwilę. 

- Jesteś taka piękna i masz cudowny uśmiech. Kiedy zobaczyłem cię wtedy w klubie, wiedziałem, że jesteś wyjątkową dziewczyną. Musiałem cię znaleźć i zobaczyć znowu. Musiałem znowu z tobą porozmawiać i jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, bo zgodziłaś się na to spotkanie. Dzisiejszy dzień na pewno zapamiętam do końca życia.

Patrzyłam mu w oczy i widziałam w nich szczerość. Nie musiał nic więcej mówić, bo tym, co powiedział, mógłby zdobyć moje serce, gdyby ktoś inny tak bardzo go nie wypełnił. Ale chciałam spróbować. Chciałam poznać Victora i spędzać z nim więcej czasu. Żeby chociaż na chwilę móc zapomnieć o Billu.

- Chciałabym cię jeszcze zobaczyć – powiedziałam i uśmiechnęłam się lekko.

Victor odpowiedział najszerszym uśmiechem, na jaki było go stać i mocno mnie przytulił. A ja wiedziałam, że zaczęłam nowy rozdział w swoim życiu.