Ostatnie pożegnanie. [15] ON

ON

Nadszedł następny dzień. Ten, którego obawiałem się cały poprzedni wieczór. Musiałem spełnić obietnicę, którą złożyłem Caroline, ponieważ nie było już odwrotu. Moja dziewczyna nigdy nie wybaczyłaby mi, gdybym nie spełnił tego, co jej obiecałem. Nie mogłem więc jej zawieść. Na pewno nie będzie to łatwe, przez co nie mogłem zasnąć bardzo długo. Nigdy nie myślałem, że jakakolwiek kobieta będzie chciała, żebym zerwał wszelkie kontakty z przyjaciółmi, ale bardzo zależy mi na Caroline i zależy mi na jej szczęściu do tego stopnia, że postanowiłem, iż ten jeden raz się poświęcę. Może dzięki temu udowodnię mojej dziewczynie, że znaczy ona dla mnie naprawdę bardzo dużo. 

Trudno będzie załatwić tę sprawę, ponieważ jeszcze tak całkiem niedawno Elysa wyznała mi, że złamałem jej serce, ponieważ wybrałem inną, a później przyjęła kulę przeznaczoną dla mnie. Ale co mogłem zrobić? Przecież serce nie wybiera. Miłość tym bardziej. A to właśnie Caroline skradła mi serce i to właśnie ją wybrałem, więc Elysa nie mogła mieć mi tego za złe, a cieszyć się moim szczęściem.

Westchnąłem ciężko, siadając na łóżku w swoim pokoju. Biłem się z myślami i albo przeklinałem Elysę za to, że to przez nią muszę teraz zerwać z nią kontakt, albo przeklinałem Caroline, że tego ode mnie wymaga.

Raz nienawidziłem siebie za to, że nic nie zauważyłem, raz Elysy za to, że nic mi wcześniej nie powiedziała.

Najpierw żałowałem, że Elysa się dla mnie poświęciła, a później dziękowałem jej za to w duchu.

Zupełnie nie wiedziałem, co mam robić, ani co myśleć. Jedno było pewne – muszę skończyć tę znajomość, bo inaczej znienawidzi mnie Caroline, którą kochałem. A jeśli tego nie zrobię to albo stracę swoją obecną dziewczynę i zyskam nową – Elysę, którą znałem bardzo dobrze i była moją najlepszą przyjaciółką, albo stracę je obie, bo może stać się tak, że Elysa nie będzie chciała zająć miejsca Caroline. I wtedy ja zostanę zupełnie sam, a tego naprawdę nie chciałbym w tym momencie.

Czułem się tak strasznie zagubiony…

Poszedłem do kuchni, aby wstawić sobie kawę i zrobić jakieś śniadanie. Postawiłem na gotowane jajka i tosty z dżemem truskawkowym oraz sok pomarańczowy. Wszystko robiłem automatycznie, ponieważ wciąż w głowie układałem sobie rozmowę z przyjaciółką. Coraz bardziej denerwowałem się na siebie, bo nic, co przychodziło mi do głowy, nie wydawało mi się wystarczająco dobre.

Kiedy usiadłem przy stole z przygotowanym jedzeniem, postanowiłem napisać wiadomość do Elysy. Nie chciałem dzwonić, bo bałem się, że ją obudzę. A może bardziej bałem się tego, że nie wiedziałbym, co jej powiedzieć?

,,Czy możemy się dzisiaj spotkać? Muszę z Tobą porozmawiać. To bardzo ważne. Bill”

Odpowiedzi nie otrzymywałem dość długo. Zdążyłem w tym czasie zjeść śniadanie, posprzątać po wczorajszym przyjęciu oraz wziąć długą kąpiel. W końcu stwierdziłem, że przyjaciółka nie odpisze mi na wiadomość, z czego na początku się ucieszyłem, ponieważ to znaczyło, że nie będę musiał robić tego, czego tak naprawdę nie chcę, ale z drugiej strony przecież obiecałem Caroline. A jej słowa muszę dotrzymać. 

Nieoczekiwanie rozległ się dźwięk przychodzącej wiadomości na mój telefon i aż podskoczyłem ze zdenerwowania. Już straciłem nadzieję, że przyjaciółka mi odpisze i będę musiał do niej zadzwonić.

,,Czy coś się stało? Nie ukrywam, że mam dzisiaj napięty grafik. Możemy przełożyć to na przyszły tydzień?”

Po przeczytaniu od niej SMSa strasznie się zdenerwowałem. Nie dość, że Caroline mnie stresowała, to jeszcze Elysa tak lekceważąco podeszła do mojej prośby. Bardzo dawno nie wychodziliśmy nigdzie, co dopiero mówić o szczerej rozmowie. W moim życiu miejsce takiego powiernika, jakim do tej pory była Elysa, zajął znowu Tom oraz Caroline, odkąd zaczęliśmy być parą. Rzadko kiedy prosiłem Elysę o spotkanie, bo uznałem, że będzie to trochę niesprawiedliwe wobec mojej dziewczyny, kiedy będę z inną kobietą rozmawiać o naszym związku. Dlatego teraz, gdy przyjaciółka odmówiła mi spotkania, wkurzyłem się nie na żarty. Odpisałem jej więc:

,,Wybacz, ta sprawa jest bardzo ważna i nie możemy przełożyć tej rozmowy. Bardzo zależy mi, żebyśmy spotkali się dzisiaj, jak najszybciej to możliwe.”

Nie chciałem być taki oficjalny, ale bardzo chciałem załatwić tę sprawę jak najszybciej. Było mi ciężko pisać do niej w taki sposób, ale nie mogłem inaczej.

,,W porządku. Mogę urwać się z pracy za godzinę. Jeśli to nie problem, spotkajmy się w tej knajpie na rogu, gdzie podają te pyszne makarony, które lubisz.”

Ucieszyłem się, że się zgodziła i już jej nie odpisując, pobiegłem do swojego pokoju, aby przebrać się w porwane dżinsy i białą koszulkę z kolorowym nadrukiem. Wziąłem też ciemne okulary i czarną czapkę z daszkiem, a na stopy wsunąłem czarne buty sportowe. Zbiegłem z powrotem na dół i zabierając ze stołu kluczyki do samochodu i telefon, wybiegłem na prażące słońce.

Przez korki, droga do wyznaczonego przez Elysę miejsca, zajęła mi równo pięćdziesiąt minut. Odetchnąłem z ulgą, że się nie spóźniłem, ponieważ dobrze pamiętałem, że przyjaciółka nie znosi spóźnialskich, a sama na umówione spotkania przychodzi wcześniej. Spóźnia się jedynie wtedy, gdy ma wyraźny powód. Tak jak myślałem, Elysa zajęła jeden ze stolików i przeglądała menu. Nie zauważyła mnie, za to ja, kiedy tylko ją dostrzegłem, poczułem, jak żołądek mi się zaciska. Nie wiedziałem, czy zdobędę się na to, co zamierzałem, ale musiałem. Musiałem zrobić to dla Caroline.

- Cześć – powiedziałem, podchodząc do stolika i zajmując miejsce naprzeciw przyjaciółki. 

- Hej – odpowiedziała. – Zjesz coś? – zapytała, z powrotem zagłębiając się w menu. – Ja chyba zdecyduję się na penne bolognese. 

- Wezmę spaghetti pesto.

Kiedy przyszedł do nas kelner, złożyliśmy zamówienie, a gdy odszedł, znowu poczułem ucisk w żołądku. Ale nie było już odwrotu.

- O czym tak pilnie chciałeś ze mną porozmawiać, a co nie mogło zaczekać paru dni? – odezwała się Elysa patrząc mi w oczy.

Odetchnąłem i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że nie wiem, jak mam zacząć. Nie wiem kompletnie, jak mam jej to powiedzieć.

- Wczoraj, na naszym małym przyjęciu z okazji zakończenia pracy nad płytą, była Caroline, jak pewnie zauważyłaś. – Elysa przytaknęła ruchem głowy, ale się nie odezwała. W tym momencie nienawidziłem tej jej cechy charakteru, która odpowiadała za nieprzerywanie drugiej osobie. – Ona o coś mnie poprosiła i chciała, żebym zrobił to jak najszybciej, więc stąd ten mój pośpiech. Zresztą ja także chciałem załatwić tę sprawę w miarę szybko. 

- Dobrze więc, o co chodzi?

Znowu odetchnąłem. Zrobiłem pierwszy rok, musiałem wykonać kolejny i jeszcze następny. Nie było odwrotu.

- Przeze mnie trafiłaś do szpitala, bo wzięłaś na siebie kulę, która przeznaczona była dla mnie. Nadal nie wiemy, kto do mnie strzelał, ale policja wciąż intensywnie pracuje nad śledztwem. Mimo, że wciąż chciałbym wiedzieć, kto chciałby mnie zabić, to jest mi to już całkiem obojętne. Chciałbym jak najszybciej o tym zapomnieć. Rozmawiałem z Caroline… Ona uważa, że to, co zrobiłaś było naprawdę… szlachetne, wspaniałe i doprawdy nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie ci się za to odwdzięczyć, ale… Caroline, mimo wszystko, uważa, że zagrażasz naszemu związkowi…

- Słucham? – prychnęła i zaśmiała się pod nosem. Pierwszy raz mi przerwała, ale nie zwróciłem na to uwagi. Ucieszyłem się nawet, że zyskałem chwilę na ułożenie sobie dalszej wypowiedzi.

- Jest zazdrosna. Bardzo. Tłumaczyłem jej, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką, że jesteś dla mnie bardzo ważna, bo znamy się już długo i Tom również cię bardzo ceni, bo jesteś niesamowitą osobą. Jednak ona upiera się przy swoim i widać to, że jest zazdrosna – mówiłem i z każdym słowem nabierałem pewności siebie. – Nawet wczoraj na przyjęciu chciała, abym cię wyprosił, bo nie podoba jej się, że cię zaprosiliśmy – pozwoliłem sobie na uśmiech.

- Ma tupet – znowu się zaśmiała. 

Poczułem, że chce coś powiedzieć, ale nie powiedziała nic. Kelner przyniósł nam jedzenie, więc Elysa mruknęła cicho, żebyśmy najpierw zjedli, a po posiłku dokończymy rozmowę. Trochę mnie tym zirytowała, ale zrozumiałem to. Była zdenerwowana przez swoją pracę, pewnie nie miała czasu zjeść, a to, że oderwałem ją od pracy zapewne nie wpływał korzystnie na jej nastrój.

Zjedliśmy obiad w ciszy, popiliśmy posiłek wodą, a gdy kelner zabrał nasze talerze, czas było wrócić do rozmowy.

- Caroline uważa, że nie jestem dla ciebie odpowiednią znajomą, tak? – zapytała Elysa. Wyczułem w jej głosie zdenerwowanie.

- Tak. Mniej więcej. Wydaje mi się, że ona myśli, iż łączy nas coś więcej niż tylko przyjaźń – odparłem.

- Rozumiem ją. Pewnie też nie byłabym zachwycona, gdyby mężczyzna, z którym jestem związana, miałby przyjaciółkę. Szkoda tylko, że wcześniej ze mną nie porozmawiałeś – powiedziała, trochę z wyrzutem. 

- Elyso – westchnąłem. – Wiem, że to bardzo dziwna sytuacja. Znamy się już tak długo, przyjaźnimy się… Ach! Przecież byliśmy jak zakochana para! – zaśmiałem się i kiedy tylko spojrzałem jej w oczy, od razu uśmiech zamarł mi na ustach. Przypomniałem sobie, co powiedziała mi wtedy, kilka miesięcy temu, kiedy leżała zakrwawiona w moich ramionach. 

- Tak, Bill, byliśmy jak zakochana para. A ja naprawdę się w tobie zakochałam, o czym bardzo dobrze wiesz – uśmiechnęła się kpiąco. Obawiałem się tego momentu, chociaż tak naprawdę go nie przewidziałem. Zdenerwowałem ją i przywołałem złe wspomnienia. – Po co w ogóle chciałeś się ze mną spotkać? Żeby mnie jeszcze bardziej zranić? Wyjaśniliśmy sobie, że moje wyznanie miłości, nic między nami nie zmieniło. Ty układasz sobie życie z Caroline, widujemy się rzadziej, bo ja nie chcę cierpieć, przystałeś na ten układ, więc czego jeszcze ode mnie chcesz?

Trochę zbiła mnie z tropu tym, że tak na mnie naskoczyła, ale musiałem w końcu to z siebie wydusić. To, po co tutaj tak naprawdę przyszedłem.

- Caroline oczekuje ode mnie, że zerwiemy ze sobą kontakt. Nie będziemy się spotykać, nie będziemy dzwonić czy pisać do siebie wiadomości. Liczy na to, że spełnię jej prośbę.

Roześmiała się. Śmiała się długo i głośno, a kiedy przestała, zobaczyłem łzy w jej oczach. Nie powiedziała nic, tylko przywołała kelnera, poprosiła o rachunek, a kiedy go uregulowała, dopiero wtedy dotarło do mnie, że zapłaciła również za mnie. Nie byłem pewien, co się teraz stanie. Wybuch Elysy jakoś dziwnie wytrącił mnie z rytmu i już sam nie wiedziałem, co mam jej powiedzieć.

- I ty chcesz spełnić prośbę swojej dziewczyny, prawda, Bill? – zapytała cicho. Miała lodowate spojrzenie i głos przesycony jadem.

- Zależy mi na niej – odpowiedziałem pewny siebie.

- W porządku – szepnęła. – Wszystko jest w porządku.

Patrzyłem jak wstaje od stolika, bierze swoją torebkę, mija mnie bez słowa i wychodzi z restauracji. Patrzyłem też jak wsiada do taksówki i odjeżdża. Tylko patrzyłem, ale nie zrobiłem nic. Bo co mógłbym w tej sytuacji zrobić? Wiedziałem, że cierpi przeze mnie, ale nie potrafiłem zrobić nic, żeby jej ulżyć. 

Zrobiłem więc to samo, co ona. Wsiadłem do samochodu i wróciłem do domu.